Dienstreis
Door: Karen
Blijf op de hoogte en volg Karen
10 Juni 2009 | Colombia, Bogotá
Hallo allemaal!
Op mijn laatste dag in Bogotá toch nog maar even een kort berichtje over mijn belevenissen. Ik heb vooral veel vergaderd met onze partnerorganisaties hier en heb dus veel kantoren gezien. Natuurlijk is het spreken van deze organisaties ook het doel van mijn dienstreizen, maar natuurlijk niet zo interessant om verslag over uit te brengen aan jullie. Maar ik wil toch enkele belevenissen en indrukken met jullie delen.
Ik heb heel wat plaatsen gezien in deze 2,5 week: 2 dagen Bogotá, 1 dag Medellín, 1 nachtje Bogotá, 2 dagen Popayan, 3 dagen Cali, 5 dagen Bogotá, 2 dagen Chinauta, 1 dag Bogotá. In Bogotá is het niet zo warm, maar in al die andere plaatsen was het zeer aangenaam en soms zelfs heet. Ik kon dus iedere keer weer even opwarmen en afkoelen :).
In Popayan, een stadje met een prachtig centrum in het departement Cauca, hebben we met de lokale partner de projecten bezocht. De activiteiten van deze partner staan in het teken van mensenrechten. De bevolking wordt bekend gemaakt met haar rechten en via lobby wordt geprobeerd het lokale beleid te beïnvloeden. In deze streek is veel geweld. We hoorden later dat in 1 van de plaatsen waar ze ons eigenlijk mee naartoe hadden willen nemen ’s avonds een bom was ontploft. Ik weet niet hoe groot en heftig dit was, maar het gevaar is dan toch opeens een stukje dichterbij. Verder merk je zeer weinig van het geweld en conflict. En als je de lokale bevolking vraagt of ze er veel mee te maken hebben, dan zeggen ze dat het in hun gemeenschap niet voorkomt. Later werd ons door de partnerorganisatie uitgelegd dat dit wel degelijk het geval is, maar de mensen er niet openlijk over durven te spreken, omdat ze nooit weten wie er meeluistert.
Op zaterdag zijn we door dezelfde partnerorganisatie op sleeptouw genomen en hebben een wandelingetje gemaakt door de bergen. We vertrokken met het idee dat er ergens warme bronnen waren en modderbaden. Uiteindelijk bleken dit een paar pruttelende modderpoeltjes te zijn. Een kleine teleurstelling, want ik was natuurlijk graag de modder ingedoken, maar nu heeft alleen mijn gezicht een schoonheidsbehandeling gekregen. (Ik houd deze foto’s liever voor mezelf...)
De volgende dagen waren we in Cali, de 2e of 3e stad van Colombia in het departement Valle de Cauca. Hier hebben we 2 partnerorganisaties bezocht die met jongerengroepen werken en door middel van muziek, theater, sport en techniek proberen jongeren bepaalde waarde en normen bij te brengen en te voorkomen dat ze het pad van de bendes kiezen. Cali heeft te maken met veel mensen die door het geweld van hun oorspronkelijke woonplaats zijn verdreven en nu naar de stad trekken. Het meest schokkend vond ik om te zien hoe ergens op een middenberm een groepje mensen ‘woonde’. Er worden continue illegaal nieuwe huisjes gebouwd die op den duur gelegaliseerd worden, maar dit zijn natuurlijk akelige omstandigheden om in te leven. Bovendien brengt de stad ook niet altijd veel goeds. Er is geen werk en dus geen eten en zo ontstaan conflicten. Hier is dus nog wel het eea te doen voor Cordaid en haar lokale partners.
Terug in Bogotá vooral weer veel vergaderd. Hier werd ik oa bijgepraat over de aanstaande privatisering van het water en de grote zorg over de verwachte hogere prijzen voor het water en het risico dat bepaalde groepen hierdoor geen toegang meer zullen hebben tot schoon drinkwater
In het weekend scheen zowaar de zon (en ben ik natuurlijk gelijk verbrand). Maar in het zonnetje op een terrasje, met lunch en een boek vond ik het voor het eerst een beetje aangenaam in deze gigantische stad.
Op zondag vertrokken we samen met bijna het voltallige personeel van een partnerorganisatie, die op diverse plekken in het land werkt inheemse bevolking, met een bus naar Chinauta. Ik kreeg er een soort schoolreisjesgevoel van :). We hebben 2 dagen doorgebracht in een vakantieoord om een doorlichting van de organisatie uit te voeren. In deze doorlichting bepaalt de organisatie zelf aan de hand van discussie over bepaalde vragen zelf haar sterktes en zwaktes. Helaas bleef de discussie uit en was het wat dat betreft geen bijster interessante exercitie, maar wel interessant om te zien hoe zo’n organisatie met zo’n proces omgaat. Gelukkig bevonden we ons in een zeer aangename omgeving en scheen de zon volop, wat het verblijf toch best aangenaam maakte. Op maandagavond verrasten de Colombiaantjes mij met hun felheid en fanatisme tijdens een potje waterpolo. Zodra iemand de bal had, werd diegene besprongen om het bewegen onmogelijk te maken. Uiteraard kon ik die kleine Colombiaantjes wel aan ;-).
Vandaag nog 1 vergadering en dan mag ik mij weer gaan voorbereiden op de 9,5 uur durende zit naar Madrid. Daarna rest nog slechts een kort stukje naar Amsterdam en ben ik weer bijna thuis.
Groeten vanuit een vandaag weer eens bewolkt, maar nog net niet regenachtig Bogotá!
Op mijn laatste dag in Bogotá toch nog maar even een kort berichtje over mijn belevenissen. Ik heb vooral veel vergaderd met onze partnerorganisaties hier en heb dus veel kantoren gezien. Natuurlijk is het spreken van deze organisaties ook het doel van mijn dienstreizen, maar natuurlijk niet zo interessant om verslag over uit te brengen aan jullie. Maar ik wil toch enkele belevenissen en indrukken met jullie delen.
Ik heb heel wat plaatsen gezien in deze 2,5 week: 2 dagen Bogotá, 1 dag Medellín, 1 nachtje Bogotá, 2 dagen Popayan, 3 dagen Cali, 5 dagen Bogotá, 2 dagen Chinauta, 1 dag Bogotá. In Bogotá is het niet zo warm, maar in al die andere plaatsen was het zeer aangenaam en soms zelfs heet. Ik kon dus iedere keer weer even opwarmen en afkoelen :).
In Popayan, een stadje met een prachtig centrum in het departement Cauca, hebben we met de lokale partner de projecten bezocht. De activiteiten van deze partner staan in het teken van mensenrechten. De bevolking wordt bekend gemaakt met haar rechten en via lobby wordt geprobeerd het lokale beleid te beïnvloeden. In deze streek is veel geweld. We hoorden later dat in 1 van de plaatsen waar ze ons eigenlijk mee naartoe hadden willen nemen ’s avonds een bom was ontploft. Ik weet niet hoe groot en heftig dit was, maar het gevaar is dan toch opeens een stukje dichterbij. Verder merk je zeer weinig van het geweld en conflict. En als je de lokale bevolking vraagt of ze er veel mee te maken hebben, dan zeggen ze dat het in hun gemeenschap niet voorkomt. Later werd ons door de partnerorganisatie uitgelegd dat dit wel degelijk het geval is, maar de mensen er niet openlijk over durven te spreken, omdat ze nooit weten wie er meeluistert.
Op zaterdag zijn we door dezelfde partnerorganisatie op sleeptouw genomen en hebben een wandelingetje gemaakt door de bergen. We vertrokken met het idee dat er ergens warme bronnen waren en modderbaden. Uiteindelijk bleken dit een paar pruttelende modderpoeltjes te zijn. Een kleine teleurstelling, want ik was natuurlijk graag de modder ingedoken, maar nu heeft alleen mijn gezicht een schoonheidsbehandeling gekregen. (Ik houd deze foto’s liever voor mezelf...)
De volgende dagen waren we in Cali, de 2e of 3e stad van Colombia in het departement Valle de Cauca. Hier hebben we 2 partnerorganisaties bezocht die met jongerengroepen werken en door middel van muziek, theater, sport en techniek proberen jongeren bepaalde waarde en normen bij te brengen en te voorkomen dat ze het pad van de bendes kiezen. Cali heeft te maken met veel mensen die door het geweld van hun oorspronkelijke woonplaats zijn verdreven en nu naar de stad trekken. Het meest schokkend vond ik om te zien hoe ergens op een middenberm een groepje mensen ‘woonde’. Er worden continue illegaal nieuwe huisjes gebouwd die op den duur gelegaliseerd worden, maar dit zijn natuurlijk akelige omstandigheden om in te leven. Bovendien brengt de stad ook niet altijd veel goeds. Er is geen werk en dus geen eten en zo ontstaan conflicten. Hier is dus nog wel het eea te doen voor Cordaid en haar lokale partners.
Terug in Bogotá vooral weer veel vergaderd. Hier werd ik oa bijgepraat over de aanstaande privatisering van het water en de grote zorg over de verwachte hogere prijzen voor het water en het risico dat bepaalde groepen hierdoor geen toegang meer zullen hebben tot schoon drinkwater
In het weekend scheen zowaar de zon (en ben ik natuurlijk gelijk verbrand). Maar in het zonnetje op een terrasje, met lunch en een boek vond ik het voor het eerst een beetje aangenaam in deze gigantische stad.
Op zondag vertrokken we samen met bijna het voltallige personeel van een partnerorganisatie, die op diverse plekken in het land werkt inheemse bevolking, met een bus naar Chinauta. Ik kreeg er een soort schoolreisjesgevoel van :). We hebben 2 dagen doorgebracht in een vakantieoord om een doorlichting van de organisatie uit te voeren. In deze doorlichting bepaalt de organisatie zelf aan de hand van discussie over bepaalde vragen zelf haar sterktes en zwaktes. Helaas bleef de discussie uit en was het wat dat betreft geen bijster interessante exercitie, maar wel interessant om te zien hoe zo’n organisatie met zo’n proces omgaat. Gelukkig bevonden we ons in een zeer aangename omgeving en scheen de zon volop, wat het verblijf toch best aangenaam maakte. Op maandagavond verrasten de Colombiaantjes mij met hun felheid en fanatisme tijdens een potje waterpolo. Zodra iemand de bal had, werd diegene besprongen om het bewegen onmogelijk te maken. Uiteraard kon ik die kleine Colombiaantjes wel aan ;-).
Vandaag nog 1 vergadering en dan mag ik mij weer gaan voorbereiden op de 9,5 uur durende zit naar Madrid. Daarna rest nog slechts een kort stukje naar Amsterdam en ben ik weer bijna thuis.
Groeten vanuit een vandaag weer eens bewolkt, maar nog net niet regenachtig Bogotá!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
