Een mijl op zeven

Ethiopië is inmiddels bekend terrein. Toch staat er deze reis weer een nieuwe bestemming op mijn programma. We reizen af naar Nyangatom in Zuid Omo. Daar kom je niet zomaar; 2 dagen heenreis en 2 dagen terugreis voor een dagje projectbezoek. In dit gebied leven mensen als nomadische veehouders. Vrouwen en jonge kinderen blijven thuis met de geiten, zogende koeien en kalfjes, terwijl de mannen met de rest van de koeien maanden trekken langs graaslanden in Ethiopië, Kenia en Zuid Soedan.

We strijken neer in Turmi, de hoofdstad van de Hamar stam, prachtige mensen in stijlvolle traditionele kleding. Ik had me ingesteld op een primitief onderkomen, maar het gehuchtje heeft zich goed ingericht op toeristen. De mooiste lodge laten we links liggen. Dat kunnen wij ons niet veroorloven. Maar ook in onze lodge is het best uit te houden.

Na een nachtje uitrusten van de lange reis, gaan we op pad. Ons eerste doel is de Omo-rivier oversteken. Dat lijkt spannend te worden, maar de ‘schippers’ zijn zeer behendig in deze overtocht. De grootste uitdaging is om aan de overkant de modderige helling op te klimmen zonder uit te glijden.

Aan de overkant van de rivier ligt het dorpje Kangateen. Het is er warm en stoffig. Zoals in elk Ethiopisch dorp is er veel bedrijvigheid. Mensen lopen heen en weer naar voor mij onbekende bestemming, staan in groepjs bij elkaar te wachten op ‘iets’ of ‘niets’, of drinken koffie. Dit is het laatste dorpje met enige voorziening, voordat de uitgestrekte droge vlakte met slechts wat struikgewas begint.

Onze uitdaging in Kangateen is om vervoer te regelen voor ons projectbezoek. Onze partnerorganisatie AFD is er helaas niet in geslaagd om hun auto op tijd aan de overkant van de Omo te krijgen. Gelukkig wordt er een privé pick-up met chauffeur gevonden. De band wordt nog even gewisseld en dan lijken we te kunnen vertrekken. Bij de auto aangekomen blijkt er toch nog een nieuwe uitdaging op ons te wachten. Zoals vele chauffeurs in Ethiopië, heeft de beste man een voorraadje qat klaarliggen voor de rit. Daar gaan we dus niet aan beginnen. Hij durft zelfs nog te vragen wat we betalen als hij zijn qat laat liggen. Gelukkig heb ik goede mensen bij me en de chauffeur maakt plaats voor zijn maat die wel zonder de groene blaadjes kan.

We gaan! Inmiddels is er al wel aardig wat tijd verstreken en het wordt een uitdaging om alles wat we gepland hadden te doen. Onze eerste stop is bij een handpomp die met behulp van het project is aangelegd. De pomp ligt zo'n 15 meter van een rivier. De overkant is Kenia; we heben echt de uithoek van Ethiopië bereikt. Over het resultaat zijn we overigens niet helemaal tevreden. Zolang er water in de rivier staat, geeft de pomp water, maar in de droge tijd als de rivier droog valt, geeft de pomp ook geen water. Al zijn de mensen blij met het schone water wat ze nu in de regentijd kunnen drinken, AFD gaat op zoek naar een oplossing voor de droge tijd.

Onderweg naar de 2e waterinstallatie, houdt de auto er opeens mee op. Er wordt druk gesleuteld onder de motorkap en onder de auto. Met al deze handige mannen om mij heen, zoek ik maar een plekje in de schaduw om te wachten tot de motor weer gestart wordt. Gelukkig lukt dat ook inderdaad. Een hele fijne plek om zonder vervoer te zitten is het niet.

De 2e waterinstallatie is een grote wateropvang waarin regenwater wordt opgevangen, wordt gefilterd en wordt opgeslagen in een grote tank. Als de tank helemaal vol is, kan er 3 maanden gebruik van worden gemaakt in de droge tijd.

Helaas hebben we door de eerder opgelopen vertraging geen tijd om nog bij andere projectactiviteiten te kijken. Zo wordt er ook gewerkt aan herstel van de graslanden, zodat het vee minder ver hoeft te trekken. Er wordt in groepsverband gespaard en krediet verstrekt en er wordt getracht wat extra inkomen te generen met handel in verschillende goederen.

De terugtocht wordt ingezet. Via Kangateen, de Omo rivier en 2 uur in de auto, komen we weer bij onze comfortabele lodge om vervolgens in 2 dagen terug te reizen naar Addis. Hoewel we weinig van het project hebben kunnen zien, ben ik wel erg onder de indruk van de dorre boel en de barre omstandigheden waar deze mensen in leven. Ik heb niet vaak plekken gezien waar zo weinig alternatieven zijn. Ik weet weer waar we het allemaal voor doen.