Dienstreis Colombia week 1

Hallo!

Ik dacht laat ik mn waarbenjij.nu maar weer eens nieuw leven in blazen (en het leek me zo leuk als het aantal vlaggetjes een beetje zou uitbreiden :-)).

Ik ben alweer ruim een week weg en zal jullie maar eens op de hoogte brengen van mijn belevenissen hier. Moet alweer even goed nadenken. Er is pas een week voorbij, maar het lijken er wel 3.

Zaterdag natuurlijk idioot vroeg opgestaan, omdat ik braaf goed op tijd op het vliegveld wilde zijn. Marianne was pas veel later omdat de schipholtaxi die ze had besteld niet was gekomen en ze een andere taxi moest regelen, maar we waren nog op tijd. Helaas zat er bij het inchecken een nieuw meisje achter de balie dat net werd ingewerkt en dus akelig precies de regeltjes moest toepassen. En zo moest ik 3 kilo uit mn tas halen en met de hand meenemen omdat mn tas te zwaar was.... De vlucht naar Parijs was een peuleschil. Dat is net zoiets als naar Londen. Van Parijs naar Bogotá was wel een hele lange zit. Op het vliegveld werden we keurig opgewacht en naar het hotel gebracht. Het hotel is dus echt wel luxe. Mn kamer nu is nog weer net iets groter dan vorige week, maar heb lekker de ruimte en dus internet. Op zich niet alleen handig om met jullie te mailen, maar ook gewoon heel nuttig om te werken :-)

Zondag heb ik 's morgens mn gesprek voor maandag een beetje voorbereid en daarna zijn we naar een ouder gedeelte van de stad gegaan. Bogotá is een vieze lelijke stinkstad met veel hoge gebouwen, maar dat stukje is wel mooi. Het zonnetje scheen dus we hebben lekker op een terrasje gezeten. Helaas durfde ik nu nog niet mn camera mee te nemen, omdat ik niet wist hoe veilig het zou zijn en heb hier dus geen foto's van. In vergelijking met Addis is het overigens heel rustig voor buitenlanders. Niemand die je aanspreekt en niemand die iets aan je wil verkopen of gewoon geld van je wil hebben. Nu is het hier ook echt wel een stukje rijker dan in Ethiopie. Het straatbeeld is ook totaal anders al is het wel ook enorm rommelig en kennen ze geen verkeersregels.

Maandag hadden we eerst een bespreking met onze lokale adviespartner om de agenda van de komende weken door te spreken. Dat was dus de eerste test voor mn Spaans. Even later werd ik opgehaald door de directeur van het eerste project dat ik ging bezoeken. Een aparte gewoonte hier is dat iedereen elkaar een zoen geeft als ze elkaar ontmoeten en dan maakt het niet uit of je elkaar nu pas 2 seconden kent. Daar moest ik even aan wennen...

Mn eerste afspraak was bij Benposta, een opvanghuis voor kinderen die in de problemen zitten of in de problemen dreigen te komen. Dit zijn veelal kinderen die bij de paramilitairen hebben gezeten, ex-bendeleden, ontheemden, of kinderen die hiermee in aanraking dreigen te komen. Moeilijke situaties dus. In het opvanghuis in Bogotá verblijven ongeveer 145 kinderen en nog eens 240 wonen in de stad maar doen wel mee aan (delen van) het programma. Het terrein bevindt zich op een berg en heeft prachtig uitzicht over de stad. Ik was daar omdat ze steeds nogal een zooitje maakten van de rapportages en het voor ons totaal onbegrijpelijk was geworden hoe onze bijdragen nu besteed werden. In een overleg met de 3 mensen van de administratie hebben we de rapportages doorgeproken en met name besproken hoe deze eruit moeten zien. Gelukkig begrepen ze mijn gebrekkige Spaans prima en waren we na een paar uurtjes klaar. Na een rondleiding over het terrein en een door kinderen bereide en in de eetzaal genuttigde lunch ben ik er weer vandoor gegaan. Tenminste hebben ze me weer naar het hotel terug gebracht.

Dag 2 vertrok Marianne al vroeg naar Medellín en had ik een gesprek met onze adviesorganisatie Synergia. Hier heb ik diverse administratieve zaken besproken. Zoals welke partners extra ondersteuning moeten krijgen op dit gebied dit jaar, hoe de situatie eruit ziet in Colombia en hoe ze omgaan met trainingen en kennisuitwisseling op het gebied van financiering en administratie. Helaas ratelde het vrouwtje heel de tijd maar door en moest ik erg mn best doen om me te concentreren en alles mee te krijgen. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat Colombianen over het algemeen gewoon erg veel woorden nodig hebben om iets te zeggen en je alleen aan het begin en aan het einde even goed moet opletten :).

Na mn afspraak zou ik om 14.30 uur opgehaald worden om naar het vliegveld te worden gebracht voor mn vlucht naar Medellín. Het vrouwtje kwam bijna een half uur te laat. Vervolgens stortten we ons in de files om om ongeveer 15.30 uur op het vliegveld aan te komen. Daar was het eerste wat ze tegen me zeiden dat het vliegtuig al dicht was en ik dus niet meer kon inchecken. Toch apart voor een vlucht die om 16:15 moet vertrekken. Maar opeens ging het mannetje toch aan de slag en werd ik doorgestuurd naar het volgende loket om te boarden. Daar stond opeens al een vrouwtje op me te wachten en moest ik samen met een jongetje in een bus, eerst nog 2 mannen ophalen en toen naar het vliegtuig. Ik zat er nog niet in of het vliegtuig vertrok. Het was toen 16:00 uur...... De vlucht was verder prima. Ik kon mooi uitkijken over de bergen en met een half uurtje stond ik in Medellín. Daar moest ik vervolgens natuurlijk wachten op het mannetje dat me op zou komen halen, maar uiteindelijk heb ik hem toch gevonden, of eigenlijk hij mij :).

De volgende 3 dagen heb ik eigenlijk voornamelijk meegekeken en geluisterd naar hoe Marianne aan het werk was en wat de partners allemaal te vertellen hadden. We hebben daar 2 partners bezocht die zich bezig houden met verzoeningsprocessen tussen de ex-paramilitairen en slachtoffers.

Woensdagochtend hebben we eerst een evaluatiesessie bijgewoond van een onderzoek dat wordt uitgevoerd door een Duitse organisatie. Dat gaf al een goed beeld van de activiteiten van de partner. ’s Middags zijn we met de auto naar El Peñol gegaan om een sessie bij te wonen waarin leden van het verzoeningscommittee de geschiedenis van het conflict in hun dorp in beeld gingen brengen. Een interessante exercitie, maar veel kreeg ik er niet van mee. Na afloop, het was inmiddels 17:30 uur, hebben we nog een toeristisch rondje gemaakt, naar een rare berg, een meer en het oude dorpje Guatapé. Inmiddels was het donker, maar het is veilig genoeg om in het donker te rijden. Om een uur of 20.00 waren we eindelijk weer terug in het hotel.

Donderdag zijn we naar een ander dorp geweest, Marinilla. Hier werkt een andere partner ook aan verzoeningsprocessen in de omliggende dorpen. Eerst hebben we een bespreking gehad met een vrouwenslachtoffergroep, daarna met een vrouwenlobbygroep en daarna nog met de equipe van die partner om hun activiteiten te bespreken.

Vrijdag hadden we tot slot een bespreking met beide partners van de dagen daarvoor aangevuld met nog wat andere mensen die verstand van deze zaken hebben en hebben we een soort map gemaakt van alle activiteiten die plaatsvinden door de partners en andere partijen. De bedoeling hiervan was om als Cordaid beter te kunnen bepalen of we nog andere activiteiten moeten ontwikkelen of dat we al voldoende doen op dit gebied. Ook hier ging helaas veel langs me heen en heb ik me weer verbaasd over hoe die Colombianen kunnen praten. Het verbaasde me dan ook niet dat we niet binnen de tijd klaar waren en we een uur uitliepen. Na deze bijeenkomst heb ik nog met Marianne geluncht en toen zat mijn werkdag erop. Marianne had nog een afspraak, maar ik had wel even genoeg van al het luisteren en niets zeggen.

We hadden ons ticket terug naar Bogotá 1 dag opgeschoven zodat we gisteren nog wat tijd hadden om de omgeving te verkennen en om van het warme aangename klimaat te genieten. Helaas regende het in Medellín en is het genieten van de zon niet helaal gelukt, maar we hebben wel een mooi ritje naar Santa Fe de Antioquia gemaakt.

Met een gedeelde taxi reden we in 1,5 uur door een schitterende omgeving naar het dorp, waar we ongeveer 1,5 uur zijn rondgeleid door een gids. Het dorp had schitterende straatjes, mooie gekleurde pandjes en een vrolijk dorpsplein. Vervolgens zijn we nog in een soort tuktuk naar een oude brug (Puente de Occidente) gegaan. Helaas hadden we maar weinig tijd en moesten we op tijd terug naar Medellín om onze vlucht te halen.

Dit keer waren we goed op tijd op het vliegtuig, maar vertrok het vliegtuig niet 15 minuten te vroeg, maar 3 uur te laat en van een ander vliegveld. Het vliegtuig zou oorspronkelijk om 17.20 uur vertrekken, maar daar werd al snel 18.00 uur van gemaakt. Toen het vliegtuig er echter om 18.00 uur nog niet was, kregen we te horen dat het vliegtuig na 18.00 niet meer mocht landen en dat we naar Rionegro (een dorp 1,5 uur hobbelen in de bus verderop) zouden worden gebracht. Met zn allen dus in de bus en uiteindelijk vertrokken we na 8en vanaf Rionegro naar Bogotá. Toen we uiteindelijk weer in ons hotel waren, was ik er wel een beetje klaar mee. Heb de roomservice gebeld, omdat toch nog wat te eten en ben toen lekker gaan slapen.

Dat slapen lukt hier overigens weer uitstekend :). De eerste nachten werd ik nog wel midden in de nacht wakker, maar inmiddels haal ik al weer probleemloos 9 uur per nacht :).

Vandaag moet ik mn gesprekken van komende week nog een beetje voorbereiden en dan ben ik weer klaar voor nieuwe belevenissen :).

Ik heb wel wat foto’s gemaakt, maar helaas heb ik mn kabeltjes en software niet bij me en kan jullie dus nog niets laten zien. Via de onderstaande links al wel vast wat indrukken.
http://www.deunacolombia.com/gallery/antioquia.html
http://www.paisatours.com/el_penol.htm
http://www.paisatours.com/santa_fe_de_antioquia.htm