Dienstreis Colombia week 2,5

Inmiddels al weer terug in Nederland en met een nog enigszins ontregeld slaapritme, zal ik jullie nog even op de hoogte brengen van mijn belevenissen in de 2e helft van mijn dienstreis. Ik kan jullie natuurlijk niet met een half verhaal achterlaten...

Vorige week maandag heb ik voor het eerst de andere kant van Bogotá gezien. Dit was niet alleen een verschil van Noord naar Zuid maar ook van relatief rijk naar arm. Opeens staan er geen hoge flatgebouwen meer, maar bestaat het straatbeeld uit kleine gammele huisjes en ontzettend veel zooi. Het eerste deel van het programma met deze partner bestond uit een ontmoeting met een jongerengroep in Patio Bonito, één van de meest gewelddadige wijken van Bogotá. Deze groep jongens van 14-17 jaar komt regelmatig bijeen om over diverse zaken te praten en dingen samen te doen met als doel om te leren over hun rechten, meer zelfstandigheid en zelfvertrouwen op te bouwen. De jongens gaan allemaal naar school en hebben daarnaast bijna allemaal werk. Bijna allemaal kennen ze ook jongens uit de buurt die bij de paramilitairen zijn gegaan. Iets waar ze zelf gelukkig liever bij vandaan blijven. Na deze ontmoeting hebben we ons verplaatst naar het gebouw van de partner. In dit gebouw vinden diverse activiteiten plaats. Ook hier komen jongerengroepen samen, maar wordt ook onderwijs gegeven aan kinderen die dat niet op een andere manier krijgen, wordt training gegeven op diverse gebieden. Het enige kenmerk dat alle kinderen gemeen hebben is dat ze werken. Hier wordt kinderarbeid geaccepteerd als een voor hen noodzakelijk iets, maar er wordt wel hard gewerkt aan het verkrijgen en uitoefenen van de rechten en betere levensomstandigheden voor de kinderen. De rest van de dag vullen we met het bespreken van het strategisch plan van de partner voor de komende 3 jaar en het huidige project.

Dinsdagochtend hebben we weer een afspraak met onze adviesorganisatie om bijgepraat te worden over de activiteiten en het netwerk van ontwikkelingssamenwerking en de diverse financieringsbronnen hiervoor in Colombia. Daarna spreken we nog 2 partners over lopende projecten. Ook de volgende 2 dagen staan gesprekken met partners op het programma waarbij mijn inbreng niet heel groot is en waarbij ik wederom constateer dat het onmogelijk is om me een hele dag op het Spaans te concentreren...

Donderdagavond hebben we met een vriendin van Marianne afgesproken die een paar jaar in Colombia woont. Na gezellig en lekker te hebben gegeten verplaatsen we ons naar een salsabarretje. Salsa wordt in paren gedanst en we kunnen dus niet zomaar de dansvloer op stormen om ons eens lekker uit te leven. Na een paar drankjes weten de mannen ons echter te vinden. Eerst gaan Marianne en Dunja, maar dan ben ik toch ook echt aan de beurt. Ik waarschuw de jongen maar direct dat ik geen salsa kan dansen, maar dat lijkt hem niet te deren. Dat hij maar tot mijn schouder komt ook niet :-). Zoals ik al eerder in Ecuador ontdekt had, heb ik geen talent voor salso maar vermaak ik mezelf wel kostelijk. Een hoop dansjes en drankjes later gaan we naar huis om toch nog een paar uurtjes te slapen.

Vrijdagochtend gaan we al op tijd richting het vliegveld, want de partner die we vandaag gaan bezoeken is gevestigd in Ibagué. Op het vliegveld horen we echter al snel dat het vliegveld van Ibagué gesloten is vanwege het weer. Enige tijd later vertrekken we alsnog om 45 minuten later op een zeer nat maar verder rustig vliegveld van Ibagué te landen. Eenmaal bij de partner aangekomen installeren we ons met het hele team op de 1e etage van een van bamboe opgetrokken open gebouw. Heerlijk om zo in de openlucht met uitzicht op de bergen en bijzondere bomen te vergaderen. Af en toe wordt mijn aandacht afgeleid door een voorbij fladderende kolibrie maar verder is het een productieve en interessante vergadering. Aan het einde van de dag gaan we nog één van de projecten die we financieren van dichtbij bekijken en gaan we met de auto naar een wijk waar ontheemden enige tijd geleden zijn neergestreken. Hier bewonderen we een fietsenmaker, een schoenenfabriekje en een handeltje in beschilderde kalebassen. Al deze activiteiten zijn gestart met een leninkje vanuit een fonds dat door de organisatie wordt beheerd. Erg leuk om te zien hoe trots de mensen zijn op hetgeen ze hebben opgebouwd.

Deze nacht blijven we in Ibagué, omdat we de volgende dag doorreizen naar de eje cafetero, het gebied waar het grootste deel van de Colombiaanse koffie wordt geproduceerd. Vanwege eoa feestdag hebben we 3 dagen weekend. Een mooie gelegenheid dus om iets meer van het land te zien. De volgende dag hobbelen we met een bus door een mooie groene kloof de berg op en weer af. Na een overstap in Armenia gaat de reis verder naar Solento. Dit is een prachtig oud dorpje, maar helaas regent het tijdens ons verblijf zo hard dat we er weinig van meekrijgen.
In een cowboy-achtige saloon krijgen we wel het nieuws mee dat de hoogste baas van de Farc is overleden. Het wat en hoe kunnen we niet achterhalen, maar later blijkt dat hij al in maart aan een hartaanval is overleden.
We vervolgen onze reis met de bus naar onze finca net buiten Pereira. Het laatste stuk gaan we van de busterminal in Pereira naar de finca met de taxi langs diverse koffievelden en bananenplantages. Later horen we dat er al een stuk minder koffie wordt verbouwd dan vroeger door de minder aantrekkelijke koffieprijzen. De finca ligt prachtig op een heuvel en we hebben schitterend uitzicht. Het zwembad laten we in de regen nog maar even voor wat het is (en hopen op zonnige dagen).....

Zondag maken we een reisje per bus en jeep naar de thermale baden bij Santa Rosa de Cabal. De waterval is erg mooi, maar de baden zien er niet heel aantrekkelijk uit, zeker niet bij hooguit 18 graden en een miezerig regentje. Na ons enige tijd vermaakt te hebben met ons boek gaan we nog een stuk verder de berg op en komen nog een andere waterval tegen van ongeveer 180 meter hoog. Omdat we al de hele dag stil hebben gezeten (en al die andere dagen daarvoor ook :)) besluiten we om de 9 kilometer naar beneden lopend af te leggen. In het begin is deze inspanning nog wel lekker, maar als het begint te regenen en onweren wordt het toch iets minder prettig. Na hier en daar wat te hebben geschuild komen we toch nog redelijk droog maar wel 2,5 uur later beneden aan om met de bus weer terug naar Pereira te reizen.

Zondag is het lot ons beter gezind en schijnt de zon. We waren van plan om een wandeling te gaan maken, maar de zon en het zwembad zijn toch ook wel erg aantrekkelijk en winnen het. Aan het einde van de dag vliegen we weer terug naar Bogotá (wederom met de nodige vertraging vanwege een regenbui). Terug in Bogotá horen we dat er zaterdag een aardbeving is geweest. Het schijnt nogal heftig te zijn geweest en er zijn 6 doden gevallen. Aan de stad is verder echter niets te zien.

Dinsdag gaan Marianne en ik samen naar een partner die met HipHop jongeren waarden, normen en met name zelfvertrouwen proberen bij te brengen. We kunnen de mensen in actie zien op een opvang voor kinderen waar workshops worden gegeven in rap, breakdance, naaien van hip hop kleding, capoueira en taalles aan de allerkleinsten. Marianne moet na een uurtje al weg, maar ik krijg nog een voorstelling voorgeschoteld waarin de kinderen laten zien wat ze geleerd hebben. De rest van de dag breng ik bij de organisatie zelf door om diverse financiele en administratieve zaken te bespreken. De organisatie bruist van de energie en heeft ook nog een eigen HipHop kledinglijn, brengt muziek uit en heeft een tv-programma.

De laatste dag ben ik bij een organisatie die zich inzet voor de indiaanse bevolking van Colombia. Deze organisatie heeft veel moeite met het administratieve kant, maar hopelijk gaat dat na mijn uitleg een beetje beter.

Na een laatste korte evaluatie met onze adviesorganisatie kunnen we naar het vliegveld. Alles lijkt hier voorspoedig te verlopen, totdat we in het vliegtuig zitten en we te horen krijgen dat we niet kunnen vertrekken omdat er een kapot vliegtuig in de weg staat. Daarnaast blijken we ook nog in de kindercreche van het vliegtuig terecht te zijn gekomen en beloofd het alles behalve een rustige vlucht te worden. Uiteindelijk vertrekken we ongeveer 1,5 uur later voor onze dik 10 uur durende zit, waardoor we onze aansluitende vlucht in Parijs missen. Gelukkig kunnen we snel met een volgende vlucht mee en zijn we uiteindelijk nog geen 2 uur later dan oorspronkelijk gepland op schiphol.

De reis zit er dus weer op en nu rest me alleen nog het schrijven van mijn verslag, maar eerst heb ik lekker weekend! :-)